غزل

غزل
ښکلـــى اشــــنا د زړه کرار راځېنــې ولاړ
پوه نه شوم يار په کومه لار راځېنـــې ولاړ
اوس يې تصــــــوير انـــځوروم ژړا راځي
شوم ليونى چې سپين رخـسار راځېنې ولاړ
چـــې د کوثر بـــوى اوس په جام کې نشته
د يــار د لاس جــام او خومار راځېـنې ولاړ
زړګــيه ! ولــې دې زړګـــى را مــات کړو
فريـــاد کـــوم ماښـــام سـهار راځېــنې ولاړ
اوس تـــصور کـــې يـــې رابــولـــم نه شــته
تل پســــې ژاړم عـــرفــانـــيار راځېنې ولاړ
+ ليکل شوي په Wed 4 Jan 2012 ساعت ۲:۳۷ ب.ظ عرفانيار
|
نوم مې احمدشاه؛ ځينې خلک مې د عرفانيار په نوم پېژني، خو پر چا چې ډېر ګران يم هغه بيا راته له ډېر نازه يواځې عرفان وايي. د ميدان وردګو ولايت د مرکز ميدانښار اړوند د فاروق خېلو په کلي کې؛ نه پوهېږم چې څو کاله وړاندې به و، خو د زوګړې نېټه مې پلار جان لیکلې هغه هم په همغه کلیزه (جنتري) کې چې ورسره وه، هغه نېټه ده ۱۳۶۱/۰۹/۱۱، چې پر کلي د مني سړو بادونو د شنه موسم هر څه يې له منځه وړل، نو په کلي کې چا داسې غږ پورته کړ چې د مني په دې سړو شېبو کې يو ګل وغړېد.