غزل

نور مې زخمي زړه ته كــرار راوله

خدايه (ج) پــدې لاره دلــــدار راوله

پـه انتــــظار يــــې د چــــشمانو يمـه

په ښـــكلو سترګو يــې خـــمار راوله

دســرو سـركو شونډو شــرابو سره

د مـــيو جـــام ســـره مې يار راولـه

غيږه په غيږه واى پراته پـــه بڼ كې

زمــا دې خــزان بــڼ ته بـهار راوله

چـــې محـبوبا به مـې ګـودر ته راتله

بــيا د بنـــګړيــو شــرنګهار راولــه

نو چې آرام پاس په سينه كې غواړي

دغــــه پالنــګ تـــه عرفانيار راولـه