پېرنګ وخوړو

پېرنګ وخوړو
جنګ کې پېدا، جنګ کې رالوی شولو او جنګ وخوړو
بې رنګه پاتې نه شوو، سره، شنه او تور رنګ وخوړو
نه مو ګودر، نه مو سنګر؛ نه مو وطن وساته
د ننګ ننګ نارې وهو، خو تش په نامه ننګ وخوړو
مرګ جوړوي، مرګ راته ساتي؛ مرګ رالېږي راته
ټپي، ټپي يې کړو، ټوک ټوګ زوی د پرنګ وخوړو
ځمکه، اسمان او سمندر راباندې رحم نه کړي
بمو چورلکو لولپه کړو، هم نهنګ وخوړو
نه مو دا خپل وطن را جوړ کړ، نه مو وکړه تعليم
لعل او ګوهر نه شولو، خاورو کې هم زنګ وخوړو
ګوتې دې پرې شه عرفانياره ولې نه ليکې چې؛
پښتو کلتور مو لاړو، اې! پردي فرهنګ وخوړو
کابل – ګولاي دواخانه
۲۸ جنوري ـ ۲۰۱۸
+ ليکل شوي په Mon 29 Jan 2018 ساعت ۳:۶ ب.ظ عرفانيار
|
نوم مې احمدشاه؛ ځينې خلک مې د عرفانيار په نوم پېژني، خو پر چا چې ډېر ګران يم هغه بيا راته له ډېر نازه يواځې عرفان وايي. د ميدان وردګو ولايت د مرکز ميدانښار اړوند د فاروق خېلو په کلي کې؛ نه پوهېږم چې څو کاله وړاندې به و، خو د زوګړې نېټه مې پلار جان لیکلې هغه هم په همغه کلیزه (جنتري) کې چې ورسره وه، هغه نېټه ده ۱۳۶۱/۰۹/۱۱، چې پر کلي د مني سړو بادونو د شنه موسم هر څه يې له منځه وړل، نو په کلي کې چا داسې غږ پورته کړ چې د مني په دې سړو شېبو کې يو ګل وغړېد.