يار دې نه ی

يار دې نه دی
ما پخوا درته ويلي يار دې نه دی
په سره اور دې کړوي دلدار دې نه دی
غېږ دې مينې ورته مه خلاصوه ګوره
روغ زړګی دې ماتوي کرار دې نه دی
هر څه درنه وي چور او تالان کوی دی
غل، خاين، غدار دی؛ خريدار دې نه دی
اې! تا ته يې ساتلی غاښ د زهرو دی
ها دئ تور ښارمار، د غاړې هار دې نه دی
لاره به دې ورکه کړي؛ مه درومه راځه
واوره! دئ اغيار، خپل عرفانيار دې نه دی
کابل ــــــ ګولای دواخانه
د ۲۰۱۸ د جنوري اتمه
+ ليکل شوي په Mon 29 Jan 2018 ساعت ۳:۸ ب.ظ عرفانيار
|
نوم مې احمدشاه؛ ځينې خلک مې د عرفانيار په نوم پېژني، خو پر چا چې ډېر ګران يم هغه بيا راته له ډېر نازه يواځې عرفان وايي. د ميدان وردګو ولايت د مرکز ميدانښار اړوند د فاروق خېلو په کلي کې؛ نه پوهېږم چې څو کاله وړاندې به و، خو د زوګړې نېټه مې پلار جان لیکلې هغه هم په همغه کلیزه (جنتري) کې چې ورسره وه، هغه نېټه ده ۱۳۶۱/۰۹/۱۱، چې پر کلي د مني سړو بادونو د شنه موسم هر څه يې له منځه وړل، نو په کلي کې چا داسې غږ پورته کړ چې د مني په دې سړو شېبو کې يو ګل وغړېد.