تر لمر خاته وړاندې تللې وه، هلته يې يو له بل سره د زړه راز او نیاز کاوه. په خوله يې څه نه ویل، خو سترګو يې د زړه حال بيانه وه.

په خوږلنو سترګو يې هغې جنډې او رومال ته کتل چې پر قبر رپېده.

ناڅاپه يې لور ورته وویل: مورې! ولې هدیرې ته راغلې يې؟ دا قبر د چا او دا جنډه؛ د چا د قبر ده؟

مور: لورې! دا جنډه، زما د سر سیوری ده.

ستا د شهید پلار د قبر دا جنډه هغه رومال دئ، کوم چې؛ د واده په شپه مې هغه ته ورکړی و.